"Kochając zabójcę" - Anne Sexton

 

Anne Sexton – „Kochając zabójcę”

(Love Poems, 1969)

Anne Sexton to poetka, która nigdy nie bała się zaglądać w najmroczniejsze zakamarki ludzkiej psychiki. W tomiku "Kochając zabójcę" ukazuje miłość w całej jej złożoności – od ekstazy po destrukcję, od czułości po obłęd. Nie jest to jednak klasyczna opowieść o romantycznym uczuciu. Sexton eksploruje miłość w jej najdzikszej, najbardziej cielesnej i obsesyjnej formie, ukazując jednocześnie, jak blisko jej do bólu i śmierci.

Miłość jako siła destrukcyjna i twórcza

Poezja Sexton jest brutalnie szczera i intymna. Nie ma tu miejsca na idealizację – miłość w jej wersji to pożądanie, uzależnienie, niepewność i śmierć ego. Poetka sięga po surowe, często szokujące metafory, by ukazać, że kochanie kogoś może być równie wyniszczające, co ożywcze.

Wiersze z tego tomu przepełnione są motywami erotyki, samotności i obsesyjnego oddania. Sexton nie waha się poruszać tematów tabu – jej język jest pełen cielesności, ale i głębokiej introspekcji. Autorka pokazuje miłość jako żywioł, który spala i buduje jednocześnie, odzierając człowieka z fałszywych iluzji.

Język i styl – brutalna szczerość i niezwykła wrażliwość

Styl Sexton jest charakterystyczny: pełen emocjonalnego napięcia, gwałtowny, momentami niemal krzyczący, a jednocześnie przesiąknięty poetycką muzykalnością. Jej wiersze często balansują na granicy prozy i poezji, a sposób, w jaki łączy surową rzeczywistość z metaforą, sprawia, że czytelnik czuje się wręcz osaczony jej obrazami.

Poezja Sexton nie jest łatwa – wymaga od odbiorcy gotowości na konfrontację z własnymi lękami i pragnieniami. Wiersze z "Kochając zabójcę" pozostawiają ślad, zmuszają do refleksji nad naturą miłości i jej cienką granicą z destrukcją.

Anne Sexton po raz kolejny udowadnia, że poezja to nie tylko piękno, ale i prawda – naga, surowa i nie zawsze wygodna.

Ocena: 9/10