„Kto ratuje jedno życie” - Jerzy Bielecki

„Kto ratuje jedno życie” – Jerzy Bielecki

    „Kto ratuje jedno życie” autorstwa Jerzego Bieleckiego, to niezwykle poruszająca i autentyczna biografia człowieka, który przez ponad cztery lata był więźniem KL Auschwitz (był jednym z pierwszych więźniów tego obozu o numerze 243), a mimo to nie zatracił w sobie nadziei, godności i siły ducha. Jerzy Bielecki nie tylko przetrwał obóz, dokonał rzeczy niemal niemożliwej: uciekł ( mundurze Rottenführera-SS) z tego piekła, by uratować ukochaną kobietę.

    To nie jest kolejna fabularyzowana książka o obozie. Nie znajdziemy tu literackich ozdobników czy zbędnej dramatyzacji. Zamiast tego dostajemy świadectwo: surowe, szczere i często drastyczne, bo taka była rzeczywistość. Bielecki opisuje obozowe życie z ogromną dokładnością, nie oszczędzając czytelnika, ale też nie popadając w sensację. Prawda mówi tu sama za siebie.

    Opowieść o ucieczce jest opisana z zapierającą dech intensywnością. Autor wciąga nas w każdą chwilę niepewności, każdy krok, który mógł być ostatnim. Napięcie towarzyszy nam do końca, nie tylko dlatego, że chodzi o fizyczne przetrwanie, ale również o próbę ocalenia resztek człowieczeństwa w miejscu, które miało człowieczeństwo unicestwić.

Ta książka jest również opowieścią o miłości, cichej, dojrzewającej w cieniu śmierci, ale jakże silnej. Historia Jerzego i Cyli Cybulskiej (trafiła do obozu z getta w Łomży) to fragment niezwykły: pokazujący, że nawet w najmroczniejszych czasach możliwe było pragnienie bliskości i nadzieja na wspólne życie.

Trudno przejść obok tej książki obojętnie. To jedna z najbardziej poruszających i wartościowych relacji z czasów Zagłady. Jerzy Bielecki, w przeciwieństwie do wielu innych nie stawia siebie w centrum uwagi. Pisze o innych więźniach, o tym, co widział, czego doświadczył. Oddaje głos tym, którzy już nigdy nie przemówią.

    „Kto ratuje jedno życie” to książka, którą naprawdę trzeba przeczytać. To nie tylko dokument historyczny, to głęboko ludzka opowieść o przetrwaniu, moralnym wyborze i odwadze, która nie znała granic. W czasach, gdy pamięć historyczna bywa upraszczana, ta relacja bije w samo sedno.

9/10